Nazwa warszawskiej Ochoty pojawia się dopiero w XVIII w.

Była to wieś należąca do gminy Czyste i parafii Wielka Wola, rozciągająca się wzdłuż starego traktu na Grójec, Radom i Kraków - obecnie ul. Grójecka.

W 1845 ukończona została linia kolejowa Warszawa-Skierniewice oddzielająca Ochotę od Woli i Czystego. Na rosyjskiej mapie z 1860 Kolonia Ochota zlokalizowana jest w rejonie dzisiejszej Hali Banacha. Zaznaczono też karczmę Ochota, przy dzisiejszej ul. Kaliskiej, 3 kuźnie, 2 cegielnie i glinianki - zasypane piaskiem z Filtrów. W 1880 roku Ochota liczy 802 mieszkańców. W 1910 rozpoczęto budowę Kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny przy pl. Narutowicza. Budowę ukończono w 1927 r. W 1916 Ochotę przyłączono do Warszawy.

Tabliczki Miejskiego Systemu Informacji opisują Starą Ochotę niezależnie od nazwy dzielnicy.

W okresie powojennym Ochota wyszła poza granice Starej Ochoty. w 1960 przebudowano ulice Grójecką i pl. Narutowicza. W 1950 rozpoczęto budowę osiedla Ochota I pomiędzy ulicami Kopińską, Bitwy Warszawskiej 1920 i Grójecką . Po drugiej stronie Grójeckiej znajduje się powojenne osiedle mieszkaniowe. Na obszarze pomiędzy pl. Zawiszy a pl. Narutowicza w latach 60. wzniesiono osiedle Zachodnie Al. Jerozolimskie.

W 1963 została zakończona też przebudowa pl. Zawiszy, co umożliwiło przebicie Al. Jerozolimskich dalej w kierunku Dworca Zachodniego i Pruszkowa. Projekt został nie zupełnie zrealizowany i Al. Jerozolimskie przejezdne są tylko z kierunku Śródmieścia.

AVERBIS - Przewodnik po Warszawie