Trasa W-Z (Wschód-Zachód) - pierwsza inwestycja komunikacyjna po II wojnie światowej w Warszawie.

Budowana w latach 1947-1949, oddana 22 lipca 1949.

Trasa W-Z powstała z połączonych i przebudowanych ulic: Leszna, Nowego Zjazdu, Zygmuntowskiej. Jej centralny odcinek przebiega w miejscu wąwozu, który pozostawił po sobie potok Kamionka wpadając do Wisły. Całkowita długość Trasy W-Z wynosi 6760 metrów, licząc od ulicy Młynarskiej do Radzymińskiej.

Charakterystycznym elementem Trasy W-Z jest tunel pod Krakowskim Przedmieściem, ul. Senatorską i Miodową.

Zarówno tunel drogowo-tramwajowy jak i tunel pieszy prowadzący do schodów ruchomych zaprojektowano w stylu socrealistycznym. W projekcie obu obiektów ważną rolę pełniła ceramika. Ściany obu tuneli wyłożone są kilkoma rodzajami szkliwionych kafli ceramicznych i płytek klinkierowych.

Trasa W-Z zbudowana została w miejscu dawnych przepraw przez Wisłę i ciągów ulic łączących Pragę, Śródmieście i Wolę. Poprowadzenie jej przez tunel było nowatorskim rozwiązaniem urbanistycznym - znacznie odciążyło Plac Zamkowy i ulice w sąsiedztwie Starego Miasta.

Odcinek trasy przy tunelu, przystankach tramwajowych "Stare Miasto" i zjazdach na Wisłostradę jest szczególnie niebezpieczny. Za tunelem zlokalizowane są przystanki bez wysepek dla pasażerów i przejście dla pieszych z ograniczoną widocznością a następnie ostry zakręt trasy przy Mariensztacie.

AVERBIS - Przewodnik po Warszawie