Plac Zbawiciela w Warszawie - plac w Warszawie, w Śródmieściu Południowym, klasycystyczny, w ciągu ulicy Marszałkowskiej, jeden z placów Osi Stanisławowskiej.

Został zaprojektowany pod koniec XVIII wieku przez Jana Chrystiana Szucha, intendenta ogrodów króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Plac Zbawiciela pierwotnie był elementem ogrodu na osi królewskiej rezydencji ujazdowskiej, stąd też charakterystyczny gwiaździsty plan tego placu. W 1829 na miejscu dzisiejszego placu stała karczma. Po 1880 plac zabudowany był już kamienicami i przebiegała tędy linia tramwaju konnego. Pod koniec wieku liczba ludności zamieszkującej ten rejon wzrosła tak znacznie, że zaszła konieczność budowy nowego kościoła i w rezultacie 12 października 1901 roku wmurowano kamień węgielny pod kościół Najświętszego Zbawiciela w Warszawie.

W trakcie prac remontowych torowiska tramwajowego, w kwietniu 2011 został odkopany nieznany, niemiecki bunkier z okresu II wojny światowej. Bunkier planowano wydobyć i przekazać do muzeum. Ostatecznie jednak obiekt zabezpieczono i pozostawiono ukryty pod nowo wyremontowanym torowiskiem.

W ramach budowy Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej, na początku lat 50. XX wieku zaprojektowano otoczenie placu Zbawiciela jednolitą, klasycystyczną kolumnadą. Inwestycja została zrealizowana jedynie we fragmentach. Po stronie zachodniej placu znajdują się budynki z lat 50., związane z budową MDM-u. W czasie budowy MDM planowano pozbawić wież kościół Najświętszego Zbawiciela. Ostatecznie zamysłu nie zrealizowano i wydano pozwolenie na ich odbudowę.

AVERBIS - Przewodnik po Warszawie