Wiadukt im. dr. Stanisława Markiewicza w stylu neorenesansowym, znajduje się na Powiślu i przechodzi nad ul. Karową w Warszawie.

Projekt konstrukcji wykonał inż. K. Sommer, architektury Stefan Szyller, a Jan Woydyga zaprojektował wystrój rzeźbiarski. Zbudowany został w latach 1902-1905, a oddany do użytku w 1905.

Poznanie historii wiaduktu jest trudne ze względu na to, że materiały dotyczące obiektu uległy całkowitemu zniszczeniu w czasie powstania warszawskiego, kiedy spłonęły w Arsenale wraz z Archiwum Zarządu Miejskiego.

Wiadukt Stanisława Markiewicza połączył dwie dotąd niezależne części ulicy: górną na skarpie - Krakowskie Przedmieście i dolną - Powiśle. Powstanie wiaduktu w ciągu ulicy Karowej wynikało z potrzeby przebudowy całej ulicy. Do 1895 była to wąska uliczka o szerokości 3 m, ostro opadająca ku Wiśle. Od strony Krakowskiego Przedmieścia uliczka zamknięta była bramą wzniesioną w 1856 wg projektu Henryka Marconiego.

Projekty poszerzenia Karowej i wybudowanie zjazdu o łagodnym spadku datowane są na lata 90. XIX w. Ostateczny projekt konstrukcyjny opracował inż. K. Sommer dla firmy budowlanej inż. Arnolda Bronikowskiego. Datę wykonania projektu określa się na 1902. Budowę wiaduktu rozpoczęto na wiosnę 1903. Roboty konstrukcyjne zakończono w 1904. Zagadkowa jest data 1905 znajdująca się na kartuszu po zewnętrznej stronie południowej balustrady. Należy przypuszczać, że związana jest ona z ostatecznym wykonaniem grup rzeźbiarskich umieszczonych na wiadukcie.

Wiadukt został wpisany do rejestru zabytków decyzją z dnia 1 lipca 1965 Miejskiego Konserwatora Zabytków w Warszawie.

Podczas generalnego remontu (2006-2007) przywrócono kamienny bruk a na podstawie archiwalnych zdjęć odtworzono latarnie zawieszone na ozdobnych wysięgnikach.

AVERBIS - Przewodnik po Warszawie