Henryk Marconi (ur. 7 stycznia 1792 w Rzymie, zm. 21 lutego 1863 w Warszawie) - polski architekt pochodzenia włoskiego, przedstawiciel klasycyzmu, jeden z najwybitniejszych polskich architektów pierwszej połowy XIX wieku.

Do Polski został sprowadzony w 1822 r. przez generała Ludwika Michała Paca w celu ukończenia pałacu w Dowspudzie. Od 1827 zajmował stanowisko w Wydziale Przemysłu i Handlu Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego, a w latach 1851-1858 był profesorem w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie.

Poślubił córkę ogrodnika hr. Paca, szkotkę Małgorzatę z Heitonów (1807-1884). Panna młoda była kalwinistką i niektóre ich dzieci wychowano na katolików, podczas gdy inne na kalwinistów. Razem byli rodzicami: Karola, Władysława, Leandra, Eleonory Kolberg (1832-1882), Jana (1845-1921), inżyniera, oraz Henryka (1842-1920), przemysłowca.

Henryk Marconi został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim, podczas gdy jego żona, córka i synowie Henryk, Jan i Władysław na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie.

Ważniejsze dzieła w Warszawie:
szpital św. Łazarza, zniszczony 1939-44
kościół św. Karola Boromeusza w Warszawie
dworzec Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej w Warszawie
pałac Andrzeja Zamoyskiego w Warszawie
Hotel Europejski w Warszawie
gmach Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie
pałac Branickich w Warszawie
kościół św. Anny w Wilanowie
kościół Wszystkich Świętych w Warszawie
pałac Paca w Warszawie
świątynia dorycka w zespole pałacowo-parkowym w Natolinie
wodozbiór w Ogrodzie Saskim w Warszawie

AVERBIS - Przewodnik po Warszawie